மாலை நேரத்து உளறல்கள்

ஏன்? இந்த கேள்வி ஒருவனை துளைக்கவும் செய்யும்  துணிச்சலை  அளிக்கவும் செய்யும். எனக்கு எதைக்கொண்டு வந்தது என தெரியவில்லை, ஆனால் ஏன் என்றகேள்விமட்டும் மனதில் வந்துகொண்டே  இருக்கின்றது...

ஏன் நான் இப்படி இருக்கின்றேன்? விடை தெரியா கேள்விக்கு விடையை கண்டு பிடிக்க தேடலை துவக்கிய நான் இப்போது அந்த தேடலையே தேடுகிறேன்.

தொலைந்து போனவை காலத்தால் மறக்கப்பட்ட மகிழ்ச்சி மட்டும் அல்ல மகிழ்ச்சியை கொணர்ந்த காரணிகளான முயற்சியையும்.

உங்களுக்கு தெரியாது என்னை எது ஆள்கிறது என்று ஆனால் என்னால் சொல்ல முடியும் என்னிடம் எது இல்லை என்று,  இல்லை என்று சொன்னால்சிரிக்கிறீர்கள், இருக்கு என்று சொன்னால் மகிழ்கிறீர்கள் ஆனால் இல்லாததை இல்லை என்று சொல்லாமல் இருக்கு என சொல்லி இருவரையும் ஏமாற்றவிரும்பவில்லை நான்.

உங்களுக்காக வாழும் என் வாழ்க்கையில் நீங்கள் மகிழ்ச்சியாய் பார்க்கலாம் ஆனால் என்னையும் பார்க்க சொன்னால் எப்படி   பார்ப்பது? எப்படி சொல்வது என் மகிழ்ச்சிஎன்பது உங்கள் வருத்தம் என்று?

குழப்பத்தில் தானே மீன் பிடிக்க முடியும் என என்னுள் பிடிக்க ஏதும் இல்லை, இது பயமா, முயலாமையா? முயற்சியின்மையா? அயர்ச்சியா? இல்லை என்னவென்றுதெரியாத ஒரு சூனியமா?  புள்ளி இல்லாத ஒரு முற்றுப்புள்ளி  போல இருக்கிறது வாழ்க்கை,  உடனடித்தேவை ஒரு முற்றுப்புள்ளி ஆனால்  அதைச்சுற்றி கோலம்போட வேண்டும் என எதிர்பார்க்கின்றார்கள்.

சுயமா நலமா என வருகையில் சுயம் என தெரிந்தும் நலம் என சொல்ல அனுமதிக்கப்பட்டேன், என்ன சொல்ல என் சுயத்தை விட மற்றவர் நலம் முக்கியமாயிற்றே.சமூகம் எதை வைத்து அவர்களை தீமாணிக்கிறது?  ஆயிரம் பேர் சொல்லலாம் சமூகத்திற்காக வாழ்வை மாற்றாதே என்று ஆனால் ஆயிரம் பேர்சொன்னால்அவர்களும் சமூகம் தானே, ஆனால் ஒருவரும் சொல்லவில்லையே வாழ்வை  இழந்துவிடு  என்று அதற்காக அவர்கள் சமூகம் இல்லையா?

கேள்விகள் துளைத்தாலும் கேள்விகளை மட்டுமே சுமந்து  செல்கிறேன் உங்களை போலவே குழப்பத்துடன்.

பதில் கிடைத்தால் கண்டிப்பாக முற்றுப்புள்ளியுடன்  மட்டுமே கிடைக்கும் என நம்பிக்கையோடு!

அரசு விரைவு பேருந்துகள் விபத்து

நம்ம சதீஸ் ராஜின் இந்த பதிவை படித்தவுடன் எழுத தோன்றியது


இரண்டு விபத்தை பற்றியும், அரசு விரைவுப்போக்குவரத்து பேருந்துகளை பற்றியும் எழுதிருந்தார்.


முதலில் விபத்தை பற்றி:
இந்த விபத்தில் முதல் தவறு: லாரி ஓட்டுனர் மீது, நெடுஞ்சாலையில் வாகனத்தை நிறுத்துவது விபத்துக்கு வழிவகுக்கும். வாகனத்தை நிறுத்த அதற்க்குண்டான இடத்திலேயே நிறுத்த வண்டும், நாடு இரவில் சாலையில் ஒரு வாகனத்தை நிறுத்தினால் பின்னல் வரும் வாகனத்துக்கு தெரியும்படி எச்சரிக்கை செய்ய வேண்டும்.




வாகனத்தில் அபாய விளக்குகள் இருக்கும், அதை எரிய விட்டிருக்க வேண்டும், ஆபதுக்குரியான சிவப்பு முக்கோணத்தை நூறு மீட்டார் பின் தள்ளி வைத்திருக்க வேண்டும். இதை எதுவுமே பண்ணவில்லை.

நமது நெடுஞ்சாலைகள் மணிக்கு என்பது கிலோமீட்டர் வேகத்தில் பயணப்படும் அளவிற்கு தயாரிக்கப்பட்டுள்ளன என சொல்கிறார்கள். என்பது கிலோமீட்டர் வேகத்தில் வரும் பல டன் எடை உள்ள பேருந்தை நிறுத்த குறைந்தபட்சம் 20 மீட்டர் இடம் வேண்டும்.



ஆனால் விளக்குகளே இல்லாத லாரியை இரவில் பார்க்கும்போது இருபது மீட்டர் தூரமே இருக்கும், மிக சிறந்த பார்வை திறன் உள்ளவர்கள் கூட வாகன வெளிச்சத்தில் முப்பது மீட்டர் தூரம் தான் தெளிவாக பார்க்க முடியும். விபத்து நடக்க இதுவே போதுமான காரணம்.




இரண்டாவது தவறு: பேருந்து ஓட்டுனர் மீது, ஐவரும் அதே தவரைசெய்திருக்கிறார், வண்டி நின்றவுடன் ஆபத்து விளக்குகளை ஒளிர செய்து இருந்திருக்கலாம். அதற்கென்று தனி இணைப்பு இருக்கும் வண்டி அடிபட்டாலும் பாட்டரி இருக்கும் வரை எரியும்.



மூன்றாவது தவறு: பயணிகள் மீது, ஏற்கனவே அவர்கள் வந்த பேருந்து நின்ற வண்டி மீது மோதி விபத்துக்குள்ளாகி இருக்கும்போது மறுபடியும் அதே வண்டியின் முன்னாள் நிற்பது ஏற்புடையது இல்லை. பெருதுக்கு பின்னல் வரும் வண்டி இதே போல வந்து இடித்தால் என்ன ஆகும் என யோசித்திருந்தால் இப்படி நடந்திருக்க வாயப்பு குறைவு.


நமது நெடுஞ்சாலை விபத்துகள் யாரோ ஒருவரின் அலட்சியத்தால் மட்டுமே நடக்கின்றன.


அரசு விரைவு பேருந்துகள் பற்றி வருவோம்

அரசு விரைவுப்பெருந்துகள் ஒரு காலத்தில் முறையாக பராமரிக்கப்பட்டு இருந்தன (எண்பதுகளிலும் தொண்ணூறுகளிலும்)  பின்னர் அவற்றின் பராமரிப்பு படிப்படியாக குறைந்து கழுதை தேய்ந்து கட்டெறும்பு ஆனது. இதற்க்கு காரணம் பல



எனக்கு தெரிந்து ஒரு பணிமனை மொத்தம் பதினைத்து பேருந்துகளை கொண்டிருந்தது, சென்னைக்கு மட்டும் எட்டு பேருந்துகள்,(காலையில் மூன்று இரவில் ஐந்து பேருந்துகள்) எல்லாமே தினமும் நிரம்பித்தான் கிளம்பும். 1996 இல் பணிமனை மூடப்பட்டது, காரணம் தெரியவில்லை, சென்னை பேருந்துகள் சென்னை பணிமனையுடன் இணைக்கப்பட்டன. இப்போது இரவில் மட்டும் இரண்டு பேருந்துகள் சென்று வருகின்றன, ஆனால் தனியார் பேருந்து ஒன்றில் இருந்து நான்காக மாறி பின்னர் மேலும் இரண்டுகூடியுள்ளது. மற்ற அரசு பேருந்துகள் நான்கு.


பேருந்துகளை குறைத்து பணிமனையை மூட பல கோடிகள் கொடுத்ததாக கேள்விப்பட்டேன். பேருந்துகள் குறைக்கப்பட்டாலும் அதிகாரிகள் அப்படியேதான் இருக்கிறார்கள், சம்பளம் கொடுக்க வேண்டாமா? வெறும் கலக்சன் பணத்தை வைத்து சம்பளம் மட்டுமே கொடுக்க முடிகிறது. எனக்கு தெரிந்து ஒருமுறை சம்பளம் பனிரெண்டாம் தேதி கொடுத்தார்கள், அதில் ஆயிரம் ரூபாய்க்கு ஐந்து ரூபாய் நாணயம் கொடுத்தனர் பணமுடிப்பாக.


வாகனங்களை பராமரிக்க என்று ஒதுக்கப்படும் தொகை  குறைவு, அப்படியே ஒதுக்கினாலும் அதை யாரை பராமரிக்க செலவு செய்கிறார்கள் என தெரியவில்லை. டீசல் சிக்கனம் செய்ய வேண்டும் என்று புது பேருந்துகளை கொடுப்பதற்கு முன்னை சொல்லி ஓட்டுனர்களை   வருத்தேடுத்தனர், இன்று வரை அரசு விரைவுப்பெருந்துகள் எழுபது கிலோமீட்டர் வேகத்திற்கு மேல் போகாது காரணம் டீசல் பம்ப்பை லாக் செய்து வைத்துள்ளனர். மற்ற பேருந்துகள் ஆறு மணி நேரத்தில் கடக்கும் தூரத்தை இவை ஒன்பது மணி நேரத்தில் கடக்கின்றன


ஒரு வருடத்திற்கு முன்னை அரசு விரைவ்வு பேருந்துகளை மூடிவிடலாம் என்று தீர்மானிக்கும்போது ADMK பக்கம் இருந்துகுரல் வந்தது உடனே திட்டம் கைவிடப்பட்டது ஆனால் அதற்கு முன்னாள் பூர்வாங்க வேலைகள் நடந்து முடிந்து ஒரு பணிமனையில் இருந்த இரண்டு ஏலக்ட்ரிசியனை வேறு பக்கம் மாற்றி விட்டனர், திட்டம்கைவிடப்பட்டவுடன் நான்கு மாதங்கள் வரை எலக்ட்ரிசியன் இல்லாமல் 800 பேருந்துகள் பராமரிக்கப்பட்டன.


பதினைந்து வருடம் பழைய பேருந்துகள் இன்னமும் ஓடிக்கொண்டு உள்ளன அவற்றில் இருந்து லிட்டருக்கு 5.5km கிடைக்கவைக்க ஓட்டுனருக்கு உத்தரவு. இப்படிப்பட்ட பேருந்தில் சென்று விபத்துக்குள்ளாவது பரவாயில்லை, சமீபத்தில் ஒரு பிரபல தனியார் பேருந்து விபத்துக்குளாகி 16 பேர் பலியாயினர் ஆனால் அது வெளிவரவில்லை, கிரிசனகிரியில் நடந்த விபத்து, பேருந்து ஓட்டுனர் சாலையை கடந்த லாரியை கவனிக்காமல் ஓட்டியுள்ளார் .


மற்ற அரசுப்பேருந்துகள் சுமாரான நிலையில் பராமரிக்கப்படுகின்றன காரணம் அவை லாபத்தில் இயங்குகின்றன, கடந்த இரு வருடத்தில் அரசு விரைவுப்போக்குவறது கழகத்திற்கு எத்தனை MD மாற்றப்பட்டனர் என்று பார்க்கவும். தனியார் பேருந்து முதலாளிகள் பணம் கொடுப்பதாகவும் அதனால் பேருந்துகள் பராமரிக்கப்படாமல் இருப்பதாகவும் பேச்சு

Hard Decision

Still I remember the day you became mine. It was in the late evening on September 5^th 2006. I never thought you would become mine, though I admit I was dreaming about you. I am sure it’s my friend manoj who told me about you and introduced you to me. When I was introduced to you I was not in a position to even look at you but I was looking for someone new.

Time passed and my interest towards you started getting increased and finally I was ready to accept you. it was me  who decided and chose you. I had to prepare myself before you became mine and I was mentally prepared for the financial burden I was going to face.

The day you became mine was my friend’s birthday. I still remember that I used to get something on her birthday. It has been three years three months and eight days since our relationship started and we have been together from all my best moments to worst moments of life. After you came to me, I never thought about anyone other than you. You never hesitated to share with me any good, bad, trivial things without worrying about how I would take it.

We came across lot of fights, sometimes you won and created some financial burdens to me but made sure those burdens gave me very good time. I admit I have beaten you to near death many times, misused you, tortured you like anything, but u have never failed me. Time has passed, we are becoming older and sometimes we feel bored to do the same thing or to be with the same person and especially it is hard for me with my character. For a guy who gets bored to everything soon, three years and three months is a great period. Actually you have really beat my character - yes, I don’t want to leave you. You are never boring to me, you are still interesting. I know all those tortures I gave you might have changed you like this.

It’s not your age but it’s me who did all this to you and now it’s not you who is not helping me - It’s me who made you incapable to help me.  You always know my love towards you, you were kind enough to me always till now, but I understand you are not able to be like you had been three years before.

I never cared about what your parents named you but to my entire my life you have always been my pretty petty. 14^th December 2009 - it was the day I decided not to torture you anymore, and to set you free. Even though I cannot continue to be with you, I don’t want to hurt you anymore. I decided to start another relationship with someone new but it doesn’t mean that my love towards you has shrunk.

I still love you my W700i, I miss you so much.

My new love is LG KP500, welcome home my dear 500.

பதிவு எழுதினாலே மொக்கை பதிவாகவே வருகிறது

இந்த வார கடைசி மற்றுமொரு வாரமாக இல்லாமல் கொஞ்சம் நன்றாக இருந்தது. வெள்ளிகிழமை இரவு எதாவது சினிமாவிற்கு போகலாம் என்று முடிவு செய்தோம் வழக்கம் போல பார்பதற்கு எதுவும் இல்லாத காரணத்தால் போகவில்லை. ஆர்யா 2 போகலாம் என்று நினைத்தோம் அனால் தியேட்டரில் எப்படியும் தெலுங்கு பையன்கள் தான் இருப்பார்கள் அங்கே  பார்க்க ஒரு சங்கடம்.

இந்த வாரத்தில் மூன்று படம் பார்த்தேன், சா பூ த்ரீ, சொல்ல சொல்ல இனிக்கும் மற்றும் the Tournament. முதல் இரண்டு படத்தையும் என் தோழர்கள் மொக்கை படம் என்று ஒதுக்கியதால் தனியாக பார்க்கும் பாக்கியம் பெற்றேன். அப்படி ஒன்றும் மொக்கை படம் இல்லை, எதையும் ரசித்து செய்தால் மிகவும் நன்றாக இருக்கும் அதற்கு இது ஒரு சான்று. இரண்டு படமும் ஜாலியா பார்க்கலாம். அடுத்த ஆங்கில படம் the tournament, கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னால் வந்த the condemed படம் போலவே இருந்தது. உலகில் உள்ள திறம் நிறைந்த கொலைகாரகளை கொண்டு ஒரு போட்டி ஆரம்பிக்கபடுகிறது. அதில் எல்லோரையும் கொன்று கடைசியாக உயிரோடு இருக்கும் ஒருவற்கு பத்து மில்லியன் டாலர் கொடுக்கிறார்களாம். இதில் தெரியாதனமாக ஒரு சர்ச் பாதர் வந்து மாட்டிக்கொள்கிறார். இதில் யார் ஜெயித்தார் என்பதுதான் கதை. வழக்கம் போல அடுத்து என்ன என்று எதிர்பார்த்தாலும் விறுவிறுப்பாக சென்றது. படம் முழுக்க ரத்தம் ரத்தம் ரத்தம்.




போன வாரம் ஒரு பதிவு எழுதலாம் என்று நினைத்து எழுதி முடித்து அதை publish செய்யும் போது error வந்தது அதற்கு மேல் மறுபடியும் எழுத புடிக்காமல் விட்டுவிட்டேன்.

WWE: TLC நேற்று முடிந்து இருக்கும் இன்று இரவு எப்படியும் பார்த்து விட வேண்டும் சின்ன பையனாக இருந்த பொது பார்க்க ஆரம்பித்தது இடையில் சில நாட்கள் விட்டு மறுபடியும் பார்க்க ஆரம்பித்துள்ளேன்.

சென்னையில் OMR சாலையில் வாகனம் ஓடுவோர் தினமும் பாதுகாப்பாக வந்து சேருவது ஏதாவது கடவுளின் புண்ணியம் என்று சொல்லலாம். சென்னையில் வாகனம் ஓட்டி பாருங்கள், உயிர் பயம் என்றால் என்ன என்று தெரியும். காலையில் கிளம்பி அலுவலகதிரு வருவதற்குள் எத்தனை ம உரை கடவுளை வேண்டுவது. சாலையில் ஒழுங்காக வாகனம் ஓடுவது என்பது கொடுமையான விஷயம் போல உள்ளது. தனியார் அலுவலக பேருந்துகள் தொண்ணூறு சதவிகிதம் சாலை விதிகளைமதிப்பது இல்லை. சாலை அவனுக்கு மட்டுமே சொந்தம் என்பது போல வாகனத்தை ஓடுகின்றனர். மேலும் அழ்ரசாங்க பேருந்துகள் , இவங்கள சொல்லவே வேண்டாம் திட்ட முதலில் தயங்குவேன் இப்போதெலாம் மனதில் மிக மோசமான முறையில் திட்டுகிறேன். எனது தந்தையும் அரசுப்பேருந்து ஓட்டுனராக இருந்தவர் என்பதால் முதலில் திட்ட தயக்கமாக இருக்கும். இரு சக்கர வாகன ஓட்டிகள், எந்த பக்கம் வருகிறார்கள் என்றே தெரியாது இடது புறத்தில் முந்தி சென்று உடனே பிறகே போட்டு வலது புறம் வருவார்கள், அவர்கல்முந்தி சென்ற வாகனம் எந்த வேகத்தில் வருகிறது என்றெல்லாம் கவலை இல்லை. அடிபட்டால் இந்தியாவில் உள்ள விதிப்படி பெரிய வண்டி தான் தவறு. வண்டி எடுத்து பத்திரமாக திரும்பி வருவதற்குள் உயிர் போய் உயிர் வருகிறது.


நாளுக்கு நாள் இந்த சமுதாயத்தின் மேல் கேள்விகளை விட கோவம் அதிகமாக வருகிறது. மிகப்பெரிய சுயநல வாதிகளாகி விட்டார்கள் அனைவரும் என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன். வீட்டை விட்டு வெளிவரும்போதே நான் என்ற எண்ணம் மட்டுமே மனதில் இருக்கின்றது. ஒரு பொருள் ஓசியில் கிடைக்கிறது என்றால் அதை நான் தான் முதலில் வாங்க வேண்டும் அதனால் மற்றவர்க்கு எந்த இடைஞ்சல் வந்தாலும் கவலை இல்லை போன்ற மனது. எதுவும் ஒருவித விளிம்பு எல்லைக்கு சென்று மறுபடியும் துவக்கத்தில் இருந்து ஆரம்பிக்கும், இந்த சமுதாயமும் விதிவிலக்கு இல்லை என்று தோன்றுகிறது.




நேற்று நண்பர்களுடன் விவாதித்துகொண்டிருந்தபோது தோன்றியது. தமிழ்நாடு நன்றாக வளர்ந்து வருகிறது, ஏகப்பட்ட அலுவலகங்கள், தொழிற்சாலைகள் என்று என நண்பன் கூற அனால் அங்கு தமிழர்கள் வேலை செய்வது மிக கம்மி என்றேன்நான். உதாரணத்திற்கு சென்னையில் இருக்கும் எனது எழுவலகத்தில் எனது குழுவில் கூட மிக குறைந்த சதவிகிதமே தமிழர்கள் உள்ளனர் என்றேன், மற்றொரு நண்பனும் அதை ஆமோதித்தான், ஆக இவ்வளவு தொழிற்சாலைகள் வந்தாலும் அலுவலகங்கள் வந்தாலும் ஏன் தமிழர்கள் வேலை செய்வது குறைந்து இருக்கிறது? எல்லோரும் எங்கு இருக்கின்றனர்? அண்டை மாநிலத்திலா?? வேறு நாடுகளிலா?? தெரியவில்லை, ஆனால் தமிழ் நாடு என்பது கூடிய விரைவில் பெயரளவில் தான் . இதை நான் எதிர்க்கவில்லை, அனைவருக்கும் இந்தியாவில் எங்கு வேண்டும் என்றாலும் வேலை செய்ய உரிமை உள்ளது.தமிழர்கள் எங்கே உள்ளனர் என்பதுதான் என் கேள்வி....


வேட்டைக்காரனை நினைத்தால் சிரிப்பு வராமல் வருத்தம் தான் வருகிறது இப்போதெலாம், பாவம் அவர் விட்ருங்க எல்லோரும் போட்டு ஏன் இப்படி ஓட்றீங்க??


வர வர பதிவு எழுதினாலே மொக்கை பதிவாகவே வருகிறது :(

Three different animals but one common goal

Three different animals but one common goal (i.e.) To torture the opponents

வார இறுதி

நானும் ஷாப்பிங்கும் ரொம்ப தூரம் போல நேற்று அக்காவுடன் டி நகருக்கு சென்றேன், ஷாப்பிங் தான், சென்னையில் இவ்வளவு வருசமா இருக்க டி நகருக்கு வந்தது இல்ல என்று சொல்றியே என முதல் அடி விழுந்தது எனக்கு, ஆமாம் நான் டி நகருக்கு போனதே இது வரை ஒரு மூன்று முறை இருக்கும்.


பார்க்கிங் தேட ரொம்ப கஷ்டமாய் போய்விட்டது, பனகல் பார்க் பகுதியை ஒரு நான்கு முறை ரவுண்டு அடித்தும் கரை நிறுத்த இடம் கிடைக்கவில்லை. ஆரம்பமே மோசமாய் இருகுதேட என நனைத்து, எல்லோரையும் இறக்கி விட்டு பின்னர் என் நண்பன் வீட்டிற்க்கு அருகில் நிறுத்தி விட்டு சென்றேன்.

அதென்னங்க நானா தனிய எங்க போனாலும் ஒரு பொண்ணு எதிர்த்த மாதிரி வரதில்ல, நம்ம பாக்கறது இல்ல ஆனா அக்கா, அம்மா கூட போனா மட்டும் நிறைய பொண்ணுங்க வராங்க , சில சமயம் நம்மை குறு குறு என்று பாக்குறாங்க???

 ஆர் எம் கே வீ , எஸ் கே சி, மற்றும் பல பல குட்டி கடைகள் என முடிக்க நான்கு மணி நேரம் ஆனது. ஆனாலும் மனதிற்கு பிடித்த மாதிரி பொருட்கள் வாங்கினோம்.


டி நகரில் எதுவும் பண்ண முடியாது, முக்கியமாய் ஷாப்பிங். வீட்டில் பொண்ணு பாகரங்க முதல் கண்டிஷன் : பொண்ணு ஷாப்பிங் கூடி போக சொல்ல கூடாது, அதுலயும் டி நகர் பக்கம் கூட்டி போக சொல்ல கூடாது.



அடுத்த ஞாயிறு காலை சென்னையில் ஒரு குரூப் மீட் இருக்கு. சென்னையில் உள்ள பியட் பாலியோ ( FIAT PALIO USERS) உபயோகிப்பாளர்கள் எல்லோரும் மீட் பண்ணுகிறோம். yahoo groups ல இதற்கென்று ஒரு குரூப் இருக்கு. இந்தியாவில் கார் உபயோகிப்பாளர் என்று ஒரு குறிப்பிட மாடலுக்கு ஆரம்பிக்க பட்ட முதல் குரூப். மிகவும் உபயோகமான குரூப். உங்களுக்கு தேவையான அனைத்து தகவல்களுடன் புது நண்பர்களும் கிடைப்பார்கள்.

பதிவுலகில் யாரேனும் பியட் பாலியோ உபயோகிப்பாளர்கள் இருந்தால் பயனடையலாம். பியட் கார்களுக்கு ஏதேனும் உதவி தேவைப்பட்டால் அணுகலாம். என்னவோ தெரியவில்லை எனக்கு தெரிந்து எத்தனையோ கார்கள் இப்பொது இருக்கின்றன ஆனாலும் அதை வாங்க நிறைய ஆட்கள் இருந்தாலும் அவர்கள் எல்லோரும் காரின் மீது ஒரு விதமான emotional attachment வைத்திருப்பது இல்லை. எனக்கு தெரிந்து பியட் கார் உபயோகிப்பாளர்கள் இதில் விதிவிலக்கு.
இந்த வாரமும் எந்த படமும் பார்க்கவில்லை, நண்பன் பாவமாய் யோகி பார்க்க போயுள்ளான். பாவம் புள்ளை தப்பிச்சோம் என்று வந்துள்ளது.
 
நண்பர் பிரேம் குமார் மறுபடியும் பதிவுலகிற்கு வந்துள்ளார் மேலும் டிவிட்டருக்குள்ளும் காலடி எடுத்து வைத்துள்ளார் அவருக்கு இந்த வார வரவேற்பு
 
மேலும் ஒரு வரவேற்ப்பு, நமது ரூம்மேட் நண்பர் செண்பக ராஜன். பதிவுலகில் புதிதாக அடி எடுத்து வைத்துள்ளார், அவரின் பதிவுகளை இங்கு காணலாம் . இவரை பற்றி விரிவாக அடுத்த பதிவுகளில் எழுதுகிறேன்.


வார இறுதி இவ்வளவு வேகமாய் சென்றது கஷ்டமாய் உள்ளது. காலையில் நெகு நேரம் தூங்க முடியவில்லை, சனிக்கிழமை கலையில் அண்ணா வருவதை இருந்ததால் ஐந்து மணிக்கு எழுந்து கத்திபாரா சென்று கூட்டி வந்தேன், ஞாயிறு காலை நண்பன் பெங்களூரில் இருந்து வந்தான், நான்கு மணிக்கு சென்று அழைத்து வந்து, எனதுகாலை தூக்கம் எங்கோ சென்றது.

இதோ வந்துவிட்டேன்

வழக்கம் போல நம்ம ஊரு ரயில்வே இணைய தளம் சண்டித்தனம் பண்ணுகிறது. மூணு மாசம் முன்னாடி டிக்கெட் முன்பதிவு செய்தாலும் கிடைப்பதில்லை. இவங்களே கொள்ளை அடிக்க பயன் படுத்தும் தத்கால் வசதி கூட கிடைப்பதில்லை. கடந்த ஆறு மாதத்தில் நான் முயற்சி செய்த ஒரு முறை கூட சரியாக வேலை செய்தது இல்லை. அதிக பயனாளிகள் வருகிறார்கள் என்றால் அதற்கு தகுந்த முன்னேற்பாடு செய்ய வேண்டாமா? சர்வீஸ் கட்டணம் மட்டும் வாங்குகிறார்களே? இது இந்தியா இப்படித்தான் எல்லாமே.

கடந்த மாதத்தில் பத்து நாட்கள் வட இந்தியாவில் குறிப்பாக ராஜஸ்தான் மாநிலத்தில் பயணம் செய்தேன். தமிழ்நாடு எவ்வளவோ பரவாயில்லை. ரயில் பயணம் அலுத்து விட்டது.

பதிவு உலகத்திற்கு வந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் ஆறு மாதம் ஆகின்றது இப்போதுதான் கவனித்தேன் நூறு பதிவுகளை என்றோ தாண்டிவிட்டேன். எனக்கே தெரியாமல் இருந்து இருகின்றது. சமீப கலங்கலாக பதிவு எழுத முடியாமல் பல தடங்கல்கள், சோம்பேறித்தனம் எல்லாவற்றையும் முறியடித்து மறுபடியும் எழுத துவங்கி உள்ளேன். உங்கள் ஆதரவு தேவை.

சச்சின் டெண்டுல்கர் மீது மறுபடியும் ஒரு சர்ச்சை, இந்த முறை அனைவரும் சச்சின் பக்கம். ஏன் ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் இப்படியே சிலர் இருக்கிறார்கள். வெறுப்பாக இருக்கிறது.

சமீப காலமாக பதிவுலகத்தில் சுவாரசியமான பதிவுகள் குறைந்து வருகின்றன, ஏன் என்று தெரியவில்லை, என்னை போலவே எல்லோரும் எழுதுவதை நிறுத்தி விட்டனரா தெரியவில்லை.

இந்த பதிவுலகத்தை பத்தி கொஞ்சம் எழுதலாம் என்று நினைக்கிறன். நான் பதிவு உலகத்திற்கு வந்தது ஒரு விபத்து எதையோ தேடி கூகுளில் துலாவியபோது சில பதிவுகள் வந்தன, அதில் ஒன்று கிட்டத்தட்ட என்னுடைய பள்ளி பருவத்து நினைவுகள் போலவே இருக்க எழுதியது யார் என்று பார்த்தேன். கடைசியாக நம்ம அருட்பெருங்கோ, என்னுடன் பள்ளியில் படித்த நண்பர். பின்னர் தேன்கூடு தமிழ்மணம் அறிமுகம் எல்லாம் கிடைத்து பல பதிவுகளை படித்து நாமும் எழுதலாம் என்ற எண்ணம் வந்தது.

நமக்கு என்று வலைபூ துவங்கி எழுதவும் ஆரம்பித்து ஒரு வருடம் மேல் ஆகின்றது. ஆனாலும் நமக்கு இந்த பதிவுலகம் புடிபடவே மாட்டேன் என்கிறது. சில பல சந்தேகங்கள். சில நண்பர்கள் என்று வாழ்க்கை ஓடுகிறது.

இந்த பதிவர்கள் சந்திப்பு பதிவர்கள் சந்திப்பு என்று சொல்கிறார்கள் ஆனால் அது எப்போது நடக்கிறது எங்கு நடக்கிறது என்று ஒன்றும் தெரியவில்லை. வார வாரம் யாராவது இதை பற்றி எழுதுகிறார்கள். சில சமயம் என்னடா நாமும் எழுதுகிறோம் ஆனால் நமக்கு ஒண்ணுமே தெரிய மாட்டேன் என்கிறதே என்று இருக்கும்.

அப்புறம் இந்த வலைப்பூவை அழகு படுத்துவது. template மாற்றுவது எதனை பேர் நம்மை பார்க்கின்றனர் என்று பார்ப்பது என்று நானும் பலவற்றை முயற்சி செய்து பார்த்துவிட்டேன் ஆனால் பலன் மட்டும் ஹி ஹி ஹி.

நமக்கும் பலர் பின்தொடர்வது சந்தோசத்தை கொடுத்தாலும் என்னதான் எழுதினாலும் பின்னூட்டம் வருவது மட்டும் ஏன் இல்லை என்று தெரியவில்லை.

பதிவர்களில் பலர் புதிதாக பதிவுலகத்திற்கு வந்தாலும் விரைவில் பெரிய லெவலில் தங்கள் வலைப்பூவை மாற்றிவிடுகின்றனர், மிக அழகாக வைத்திருக்கின்றனர். நமக்கு மட்டும் ஒன்னும் வேலைக்கு ஆகமாட்டேன் என்கிறது.

இதையும் மீறி பதிவுலகில் நான் கற்றுகொண்டது ஏராளம், புது முயற்சிகள், புது நம்பிக்கைகள்,புது நண்பர்கள் என்று என்னை வாழ்வில் ஒரு படி மேலேற்றி விட்டுள்ளது என்று கூறலாம்.

அன்றொருநாள் யோசிக்கையில் நிறைய தோன்றியது பதிவுலகத்தை பற்றி எழுத ஆனால் இன்று எல்லாம் மறந்துவிட்டது. மறுபடியும் தோன்றும்போது எழுதுகிறேன்.

மறுபடியும் நான்

ஆமாம் நேரமிலாவிடிலும் எப்படியும் எழுதுவது என்று முடிவு செய்து விட்டேன். எழுதுகிறேன்.

சென்னையில் இருந்து தில்லி-முதல் நாள் நாளை

எனது முதல் வடநாட்டு பயணம்

அலுவலக விசயமாக ராஜஸ்தானில் 10 நாட்கள் சுற்று பயணம் மேற்கொள்ள போகிறேன். எனது வாழ்நாளில் முதல் வடநாட்டு பயணம். அமாம் இதுவ அரை நான் தமிழ் நாடு தாண்டி சென்றது கடந்த வருடம் ஆந்திர மனாநிலம் தான் அதுவும் அலுவலக நண்பருடன். அவர் எல்லா விதமான திட்டத்துடன் வந்ததால் நான் சும்மா கூட செண்டு வந்தேன்.

இந்த முறை நான் தனியாக பயணப்பட வேண்டி உள்ளது. நாளை காலை சென்னையில் இருந்து தில்லிக்கு ரயில் பயணம். அங்கிருந்து கோட்டான் என்ற ஊருக்கு மறுபடியும் ரயில்.

ஒரு நாளில் அலுவலக வேலை முடித்து விட்டு அடுத்த நாள் ஜோத்பூர் செல்கிறேன். அங்கிருந்து sirohi. இரண்டு நாட்கள் அங்கு வேலை முடித்து விட்டு சிட்டுர்கர் சென்று பின்னர் beawar அங்கிருந்து மறுபடியும் தில்லி, சென்னை. பத்து நாட்கள் சென்னையை விட்டு செல்ல வேண்டும் மொழி தெரியாத ஊரில் என்ன செய்ய போகிறேன் என்று தெரியவில்லை.

வெளிநாடு சென்ற போது கூட இந்த பதட்டம் இல்லை, இந்தி தெரியாததால் வந்த வினை இது, இந்தி தெரியாதது ஏளனமாக பார்க்கப்படுவதால் இந்த பதட்டம் என்று நினைக்கிறேன்.

பார்ப்போம் நாளை நமக்கு என்ன கொண்டு வரப்போகிறது என்று. கூடவே ரிலையன்ஸ் netconnect எடுத்து செல்வதால் இடையிடையே பதிவிட முடியும் என்று தோன்றுகிறது.

மீண்டும் சிந்திப்போம்

மாலை நேரத்து குழப்பங்கள் (மயக்கங்கள்)

எழுத வேண்டும் என்று மனம் வேண்டுகிறது இதயம் தடுக்கிறது. என்னவென்று தெரியாத இந்த குழப்பம், நாளை மேற்கொள்ள வேண்டிய நெடுந்தூர பயணத்திற்கு மனதை தயாரிக்காமல் அதனை அதன் போக்கில் விட்டு எதையோ யோசிக்கிறேன். என்றுமே எந்த பயணத்திற்கும் இந்த அளவிற்கு யோசித்தது இல்லை.

ஒரு விதமான எதிர்பார்ப்போடு கிளம்பும் நான் இன்று மட்டும் ஏனென்று தெரியாமல் தடுமாற்றத்துடன் தயாராகிறேன். தனிமையை இப்பொழுதெல்லாம் அனுபவிப்பது இல்லை, மனம் தயாராக இருந்தாலும் ஏனோ தெரியவிலை தனிமை கசக்கிறது, அந்த கசப்பும் எனக்கு இனிக்கிறது.

ஒரு விதமான கழிவிரக்கம் இருந்தாலும் இன்னும் எங்கோ நான் நானாக இருந்து வருகிறேன். புது முயற்சி, புது மாற்றம், புது நட்பு என்று எதிலும் புதிதாய் தேடும் நான் புது பயணத்திற்கு மட்டும் ஏன் யோசிக்கிறேன்?? யோசனை எல்லாம் யோசனையாகவே போய்விட மட்டுமே முடியும்.
நாளை மேற்க்கொள்ள போகும் புது பயணத்தில் வரப்போகும் சவால்களையும் சங்கடங்களையும் எதிர்கொள்ள மனது தயாராகிறது.

இந்த நாட்களில் உன்னை எண்ணாமல் என்னையே எண்ணிக்கொள்ள வில்லை, எதையும் எண்ணாமல் இல்லத்தை இல்லாததாய் நினைத்து குழப்பிக்கொண்டு இருக்கிறேன்.

மனதின் உள்ளே ஒரு வித வலி இருப்பது தெரிந்தாலும் அதை மறந்து இருக்க முயற்சி செய்வது எல்லோரையும் போல நானும் செய்வேனென்று நினைத்தாயா?
எதையோ எழுத வேண்டி வந்து எதையோ எழுதியுள்ளேன். குழப்பத்தில் எப்போதும் தெளிவு பிறக்கும் இப்போதும் பிறக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன் வடநாடு புறப்படுகிறேன்.

மறுபடியும் நான்

எதனை நாள் ஆகிறது என்று எண்ணிக்கொண்டு இருக்கிறேன், வலைப்பதிவிற்கு வந்து பின்னர் சிறிது இடைவெளி விட்டு இப்போது பெரிய இடைவெளி விட்டிருக்கிறேன். ஏன் என்று எனக்கு தெரியவில்லை, வேலைப்பளு என்று சொல்லலாம் ( ஆனால் அது பொய் என்று என்னாலேயே நிரூபிக்க முடியும்) எழுத மனம் இல்லை என்று சொல்லலாம் ஆனால் அதுவும் ஏற்க்கத்தக்கது அல்ல.. சோம்பேறித்தனம் என்றால் அது மிக சரியான பதில்.

என்று என்னை விட்டு இந்த சோம்பல் போகுமோ என்று தெரியவில்லை அன்று மறுபடியும் என்னை எழுத்து உலகில் பார்க்கலாம். பெருசா எதையும் எழுதி கிழிக்கவில்லை ஆனாலும் மனதிற்கு மகிழ்ச்சியை கொடுத்த சில விசயங்களில் எழுத்தும் ஒன்று. சோகமாக இருக்கும் தருணங்களே நான் எழுத தூண்டும் தருணம், மீண்டும் ஒரு சோகம் என்னை தாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் தலை தூக்குகிறது

வழக்கம்போல ஒரு நாள்

கலையில் அலாரம் அடிக்கும்போதே இன்னிக்கு லீவு போட்டுவிடலாமா என்ற எண்ணத்துடனேயே கண்ணை திறந்தான் ஜெய். திங்கள் கிழமை கலையில் ஆறு மணிக்கே எழுந்திருக்கனுமா என்ன வாழ்க்கைட, பேசாம வேற கம்பெனி பாது வேலைய மாத்திக்கணும் என்ற நினைப்பிலேயே, அடுத்த அரை மணிநேரம் அலாரத்தை மாதி மாதி வைத்து படுத்தான். ஒழுங்கா சிக்கிரமே தூங்கி இருக்கலாம் ஒரு கேம் என்று சொல்லி சொல்லி கடசில 2 மணி வரை வீடியோ கேம் விளையாண்டா?

எழும்போதே காலையில் உள்ள மீட்டிங் நியாபகத்துக்கு வந்தது, குளித்து கிளம்பும்போது தோன்றியது பேசாம லீவ் போட்டு விடலாமா என்று, வேண்டாம் அடிக்கடி லீவ் போடுகிறோம் அப்புறம் அடுத்த வாரம் வெளியே போலாம் என்று இருக்கும் பிளானுக்கு லீவ் கிடைக்காது.

கிளம்பி வெளியே வந்தான், வெளியே வந்தவுடன் அவன் உலகம் மாறிப்போனது,என்னதான் தூக்க கலக்கம் இருந்தாலும் பேருந்து நிறுத்தத்திற்கு நடக்கையில் வழக்கமாக வரும் அவளை எங்கே காணோம் என்று தேடிப்பார்த்தான், பின்னால் வந்துகொண்டு இருந்தால். அவளுக்காக மெதுவாக நடந்தால் பேருந்து போய்விடும் நாளைக்கு பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்ற நினைப்பில் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தான். தெரு திரும்புகையில் வழக்கமாக எதிர்த்து வரும் அந்த பெண், இவனும் அவளை பார்த்துக்கொண்டு தான் இருக்கிறான், இவனை பார்த்தால் சிரிக்கலாம் என்று மூன்று மாதமாய் முயற்சித்தும் இவனை ஒரு பார்வை கூட பார்க்காமல் போகிறாளே??
மெயின் ரூட்டை தாண்டியதும் எதோ ஒரு IT கம்பெனி பசங்க பொண்ணுங்க கலை கலராய் நின்று கொண்டு இருந்தனர், சனியனுங்க திங்க கிழமை காலைல கூட கடலையா என்று நினைத்துக்கொண்டு அவன் பேருந்துக்காக சற்று தில்லி காத்திருந்தான். நாதாரிங்க பஸ் ஸ்டாப் பக்கத்துல மாத்த சொன்ன கேட்க மாட்டேன்கறாங்க, ஒரு தேவாங்குக்காக நான் இங்க வந்து நிக்கணுமாம். அது கூட நம்மள திரும்பி பார்க்க பிகு பனிக்குது.
ச எப்படி இவங்க எல்லாம் இப்படி கரெக்ட் பண்றாங்க நமக்கு தெரிய மாட்டேங்குது. அதுக்காக பொண்ணுங்க கிட்ட போய் பேசி நம்ம கெத்த குறைச்சுக்க கூடாது என்ற நினைப்பில் நிற்க பேருந்து வந்தது.

திங்கள் கிழமை கலையில்பெருந்து லேட் அக வந்து அவன் தேவதை போகும் பேருந்துக்கு பின்னால் வந்தது. வர வர நம்ம பஸ் டைம் சரி இல்ல எப்பவுமே அந்த காலேஜ் பஸ்கு பின்னாடி வரான். அடுத்த நிறுத்தத்தில் கல்லூரி பெண் ஒன்னு ஏறும் அது இப்பதான் இவனை பார்த்து சிறிதாக புன்னகை செய்து வருகிறது ஆனால் வாரத்துல இரண்டு நாள் அந்த பேருந்துக்கு பின்னால் வரதால பார்க்க முடியறது இல்ல.

அட என்ன ஆச்சரியம் அந்த பொண்ணு இன்னும் நிக்குது, ஹே நான் இங்க இருக்கேன் என்ன ஆச்சு தெரியலையே, பஸ்ஸ விட்டுடுச்சா? இனிக்கு பார்த்து பஸ்ல வந்துட்டேனே வண்டில வந்திருக்கலாமோ? ஏதேதோ தோன்றி அவளை வண்டியில் கூடி போவதைபோல நினைத்துப்பாற்கும்போதே சடாரெண்டு வந்து நின்றது ஒரு பைக் . உடனே ஏறி அமர்ந்தாள், வண்டி கிளம்பியது. அட இனிக்கு ரூம்ல இருக்க மீதி சரக்க தனியாதான் அடிக்கணும் என்று நினைத்துக்கொண்டு தூங்க ஆரம்பித்தான். வழக்கம்போல ஒரு திங்கள் கிழமை துவங்கியது அவனுக்கு.

ஈரம் மற்றும் ஆதவன் பாடல்கள்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் ஈரம் படத்தின் பாடல்கள் கேட்டேன். நண்பனிடமிருந்து குறுந்தட்டை வாங்கி ஒரு வாரம் கழித்து ஒரு நேரத்தில் சும்மாகேட்டு பார்ப்போமே என்று கேட்டேன்.முதல் பாட்டு சுசித்ரா பாடி இருக்கிறார் ஆனால் அவர் குரல் சிறிது மாற்றத்துடன் இருக்கிறது. " தரை இறங்கிய பறவை போலவே " என்று ஆரம்பிக்கும் பாடல் ..
சொன்னால் நம்ப மாட்டீர்கள் கேட்ட நிமிடத்திலேயே பிடித்து விட்டது
இன்னொரு பாட்டு மழை மழை என்று, அதுவும் மிக அருமையாக இருந்தது. மொத்தம் மூன்று பாடல்கள் மற்றும் ஒரு theme மியூசிக்.
மொத்தத்தில் அருமையான இசை மற்றும் பாடல்கள்.

நேற்று ஆதவன் பாடல்கள் கேட்டேன். சிறிது நேரமே கேட்டாலும் அப்படி ஒன்றும் உடனே பிடிக்க வில்லை, வழக்கம் போல ஹாரிஸ் ஜெயராஜ் பாடல்கள் என்று கேட்ட உடனே கண்டு பிடித்து விட முடிகிறது.
பாடல்கள் என்னை பொறுத்தவரை என்னை impress பண்ணவில்லை. கார்கி சொன்னதற்காக மறுபடியும் காரில் கேட்டு பார்க்கிறேன்.

அடுத்த மாதத்தில் ஒரு வாரம் விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு எங்காவது செல்லலாம் எங்கு இருக்கிறேன். ஆனால் எங்கு செல்வது?? நீண்ட பயணம் மேற்க்கொள்ளலாம் என்று முடிவு பதிவர்கள் யாருக்கேனும் யோசனை இருந்தால் கூறவும்.

மனதில் திடீரென்று எண்ணம், நாம் ஏன் ஒரு நாள் எந்த இலக்கு ம் இல்லாமல் கிளம்பி ஒரு வாரம் பயணித்து வரக்கூடாது என்று, பார்ப்போம் என்னமுடிவு எடுக்கிறேன் என்று.

இன்று கந்தசாமி பார்க்கலாம் என்று இருக்கிறேன், பார்ப்போம் இரவு காட்சி மாயஜாலில் கிடைத்தால் செல்லலாம். படம் நன்றாக இருப்பதாக நண்பன் கூறுகிறான். வடிவேலு வரும் காட்சிகள் கொஞ்சம் இல்லை ரொம்பவே bore அடிக்குதாம். சற்று முன் கிடைத்த தகவல் படி.

மறுபடியும் நான்

வெகு நாளாக பதிவுலகில் இருந்து விலகி இருந்தேன்.. காரணம் எல்லாம் தெரியவில்லை ஒரு விதமான சோம்பேறித்தனம் என்றும் வைத்துக்கொள்ளலாம்.

இனி மறுபடியும் துவங்கலாம் என்று இருக்கிறேன். என்னையும் ஒரு பதினோரு பேர் follow பண்ணுகிறார்கள் அவர்களுக்கெல்லாம் நான் யாரென்று மறந்து போய் பல நாட்கள் இருக்கும்.

எனவே இது ஒன்றும் comeback இல்லை... இத்தனை நாளாய் அதிகம் பதிவுகளை படிக்கவும் இல்லை சில சில பதிவுகளை படித்தேன். என்னை போலவே பலரும்பதிவுலகில் தற்காலிக விடுமுறை எடுத்துள்ளனர் என்று நினைக்கிறேன், கூடிய செய்கிறம் அனைவரும் திரும்புவார்கள் என்று எண்ணுகிறேன்.

எழுதுவதற்கு எதுவும் இல்லை என்றாலும் எதையாவது எழுத வேண்டும் என்று தோன்றியது எழுதுகிறேன்.

வாழ்க்கை எத்தனை வேகமாய் நகருகிறது பாருங்கள், அனால் எத்தனை பேர் இதனை வருடம் அதை தங்களுக்குரியதாய் வாழ்ந்து அனுபவித்திருக்கிறீர்கள், ஏதோவொரு நிமிடத்தில் ஏன் நாம் இதை செய்கிறோம் இதனால் நமக்கு வருத்தம் வந்தாலும் எதற்கு செய்கிறோம் என்று எண்ணியது உண்டா? நான் எண்ணியிருக்கிறேன், என் வாழ்க்கை அதன் போக்கில் போகின்றது, பலர் அதை கடிவாளம் போட்டு இழுக்கின்றனர், முரண்டு பிடிக்கும் குதிரையாக சண்டித்தனம் பணிக்கொண்டு இருக்கிறேன் நான்.

பார்ப்போம் வரும் நாளில் என்ன வருதிறது என்று.

நடுநிசி நியாபகங்கள்

நீ சொல்லும்போது காயப்பட்டது என் நெஞ்சம் மட்டும் அல்ல நம் காதலும் தான்,

இறப்புக்கு பின் வலி என்பது காதலில் மட்டுமே சாத்தியம் என்பதை அனுபவித்தேன்

அனுபவம் என்பது வழியில் ஆரம்பித்து வலியில் முடியுமோ?

இது ஒரு காதல் கதை, அப்படியும் வச்சுக்கலாம் நீங்க நெனைக்கற மாதிரியும் வச்சுக்கலாம்-5

பகுதி-4

காலையில் எழும்போதே பரபரப்பாக இருந்தது எனத் வேலையுமில்லை அனால் ஆறு மணிக்கே எழுந்து விட்டான். திடிரென்று கிளம்பினான் நேராக நண்பர்களது வீடிற்கு சென்றான், அங்கு அனைவரும் தூங்கிக்கொண்டு இருந்தனர், இவங்களை எழுப்பி கிளம்பவைக்க நேரமாகும் என்பதால் நேராக வண்டியை ECR திருப்பினான், முட்டுக்காடு வரை சென்று திரும்பினான், வீடிற்கு வந்து பார்க்கையில் செல போனில் மூன்று missed calls. எதற்கோ சைலன்டில் வைத்தவன் மாற்ற மறந்து விட்டிருந்தான்.

அழைத்து பேசலாமா வேண்டாமா என்று குழம்பி, ஒரு உரிமையில் அழைத்தான்.. இரண்டாவது முறை அழைத்தபோது எடுக்கப்பட்டது. எங்க இருகிறாய் என்ற கேள்விக்கு வீட்டில் தான் என்று பதில் வந்தது,தூங்கிற்றுந்தியா என்றாள், இல்லை ஒரு வேலையை வெளியே சென்று இப்போதுதான் வந்தேன், சைலன்டில் வைத்ததால் உன் call பார்க்கல என்றான்.
சரி பரவாயில்லை எனக்கு ஒரு பூட்டு வாங்கணும் எங்கே வாங்கறதுன்னு தெரியலை அதான் உங்கிட்ட கேட்டா தெரியும் என்று கால் பண்ணினேன் என்றால். பின்னர் ஆனா நானே என்னோட பழைய பூட்ட கண்டுபிடிச்சுட்டேன் so no problem என்றாள்.

ஒரு 5 நிமிடம் பேசிவிட்டு பிறகு அவள் அவளது தோழியை காண செல்வதாக கூறியதால் வைத்தான். ஏன் மனதுக்குள் ஒரு மகிழ்ச்சி? விடை தெரிந்தும் அதை புரியாமல் விழித்தான். எதோ புரிந்தும் புரியாமல் ஒரு விதமான நிலைமையில் இருந்தது.

ஆகா மனதில் சுதா நியாபகம் வந்தது. காலையிலேயே missed call வந்து இருந்தது, வீட்டிற்க்கு சென்றுவிட்டாள். பேசினான். எல்லாம் நன்றாக இருப்பதாகவும் திங்கள் வந்துவிடுவதாகவும் கூறினால். thanks என்று சம்பந்தம் இல்லாமல் அவளிடம் சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தான். எதற்கு எனக்கு thanks சொல்றான் இவன், என்ன ஆச்சு என்று குழம்பியபடியே போனை வைத்தாள் சுதா.

வாரக்கடைசியும் ஓடியது, எப்பவும் sms அவ்வப்போது phone call என்று பேசிக்கொண்டு இருந்தான். அலுவலகத்தில் சில நாட்களில் நேரம்கடந்து வேலை செய்வது உண்டு. அன்று ஒரு நாள் அப்படி வேலை செய்து கொண்டு இருக்கும்போது போன் வந்தது அவளிடமிருந்து. என்னவென்று தெரியவில்லை மிக சோகமான நிமையில் பேசினாள், அவனுக்கோ நேரில்பார்க்க வேண்டும் போல இருந்தது அனால் கேட்க்க தயக்கம். கொஞ்ச நேரம் பேசிவிட்டு "சரி எப்ப கிளம்புவ" என்று கேட்டான். தெரியல என்று பதில் வந்தது. சரி கிளம்பும்போது சொல்லு என்று கூறினான்.

பத்து நிமிடத்தில் sms " i am leaving " உடனே பதில் அனுப்பினான் " wait am on d way" உடனே போன் வந்தது, "எங்க இருக்க? ஏன் வர நீ? நான் ஆட்டோல போய்க்கிறேன் என்று, இல்லை பக்கத்துலதான் இருக்கேன் இரண்டு நிமிடத்தில் அங்க இருப்பேன் என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு நிமிடத்திலேயே அங்கு இருந்தான். . வண்டியில் அமர்ந்தாள், நேராக அந்த ரெஸ்டாரன்ட்சென்றது. அவளிடம் கேட்க்காமலேயே ஆர்டர் பண்ணினான். அவளுக்கு நான் ஆர்டர் பண்ணி வரவைத்தான். சாப்பிட்டு முடிக்கும்போது அவள் மாறி இருந்தாள், வழக்கம் போல உற்சாகத்துடன்.

அவளை விட்டுவிட்டு வீட்டிற்க்கு வந்தான். செல்போனில் இருந்த ஒரே பாட்டு " சுட்டும் விழி சுடரே" திரும்ப திரும்ப ஓடியது வீடு வரும் வரை. சொல்லவும் வேண்டுமா வீட்டிற்க்கு வந்தவுடன் ஆரம்பித்த sms பின்னர் phone call ஆக மாறி நெடுநேரம் பேசியது பற்றி.

தொடரும்

வாரக்கடைசி- நானும் எழுதுவேன்ல

வாரக்கடைசி எப்பவும் போல இல்லாமல் கொஞ்சம் புதுசாகவும் பழைய நிலைமைக்கு திரும்பியது போலவும் இருந்தது எனக்கு.

வெள்ளிக்கிழமை நண்பனது திருமண வரவேற்ப்பு பல்லாவரத்தில், வர வர பள்ளி மற்றும் கல்லூரி நண்பர்களது திருமண நிகழ்ச்சியில் உடன் படித்தவர்கள் கலந்து கொள்வது மிக குறைந்து விட்டது. கண்டிப்பாக எனது நிகழ்ச்சியில் இருவர் வருவதே அதிசயம் என்று நினைக்கிறேன்.

நண்பனின் மனைவி எனது அலுவலக ஊழியரின் தங்கை என்பதால் அலுவலகத்தில் இருந்து சிலர் வந்திருந்தனர். அவர்கள் என்னை கண்டு கொண்டதாக தெரியவில்லை பின்ன அவர்கள் அனைவரும் அலுவலகத்தில் உள்ள கணிப்பொறி துறையை சேர்ந்தவர்கள் கண்டிப்பாக என்னை தெரிந்திருக்க வாய்ப்பு இல்ல.

மணப்பெண் அருகே நின்று கொண்டிருந்த ஒரு பெண் என்னையே பார்ப்பது போல தோன்றியது, அட ஆமாம் என்னைக்கூட ஒரு பெண் பார்க்கிறதே, ஒரு மணிநேரம் இந்த பார்வைகள் சந்தித்துக்கொண்டன, மின்னலே படத்தில் வருவது போல நண்பனிடம் மேடையில் சென்று விசாரித்தேன், அவன் மனைவியின் தங்கையின் தோழியாம், பின்னர் விசாரித்து சொல்கிறேன் என்று வாக்குறுதி கொடுத்துள்ளான். இவனல்லவோ நண்பன். அதுவரைக்கும் மனசுக்குள் பட்டாம்பூசி பறக்கட்டும். நெஜமா பட்டாம்பூச்சி பறக்கற பீலிங்க்ஸ் நல்லாத்தான் இருக்கு :)

சனிக்கிழமை மெதுவாக விடிந்தது, எழுந்து கலையில் நண்பர் ஒருவருடன் ஸ்ரீபெரும்புதூர் போவதாக ஏற்ப்பாடு. போய்விட்டு வந்தோம். எனது மாமா எப்போதோ வாங்கிய நிலத்தை எங்கே இருக்கிறது என்று பார்க்க சென்று வந்தோம். வல்லகொட்டை முருகன் கோவிலில் இருந்து சில கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ளது. அடுத்த முறை பார்க்க போகும்போது முருகன் கோவிலுக்கு போக வேண்டும்.

போய்விட்டு வந்து மதியம் வழக்கம் போல காருக்கு சிறிய வேலைகளை செய்ய நண்பரது வொர்க் ஷாப் சென்றேன். பாவம் அவர் எனது கார் அவரை பாடாய் படுத்துகிறது. பின்னர் அவரது அடகு வைக்கப்பட்ட நகையை மீட்க அடையாறு KVB பாங்க்குக்கு சென்றோம். போகும்போதே தொலைபேசியில் அழைத்து வரலாமா என்று உறுதி செய்துவிட்டே சென்றேன், போனவுடன் கணக்கை சரி பார்த்து எல்லாம் செட்டில் செய்ய சொல்லி பணம் காட்ட சென்றால் இன்று உங்களை யார் வர சொன்னா என்று பணம் வாங்கும் இடத்தில அமர்ந்து இருந்தவர் கூறினார். இவனுக இன்னும் திருந்தவே இல்ல போல, எனக்கு KVB பங்கில் இரண்டாவது மோசமான அனுபவம், கண்டிப்பாக இனி இவர்களுடன் எந்த விதமான உறவும் வைக்கக்கூடாது என்று முடிவு செய்தேன். பேனாவை மறந்து காரில் வைத்து விட்டு வந்ததால் ஒரு பேனாவை கேட்டோம், எழுதிக்கொண்டு இருக்கும்போது அருகில் இருந்த பெண் என்னங்க பேனாவை கேட்க்காமலே எடுக்கறீங்க என்றார், பாவம் அவர் விளையாட்டாய் கேட்டார், காசாளரிடம் இருந்த கோவத்தை அவரிடம் காட்டிவிட்டேன்.

சனிகிழமை இப்படியே போனது, இரவு வீடிற்கு வந்து வீட்டை சுத்தம் செய்தோம், அடுத்தநாள் காலை 9.30, ௦ எழுந்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசிக்கையில் நண்பன் தேனிர் குடிக்கலாம் என்று அழைத்தான். சென்று குடித்துவிட்டு வரும்போது வீடிற்கு அருகில் வரும்போது துணி துவைக்கும் மிஷன் வாங்கலாம் என்று யோசித்தோம், உடனே வண்டியை திருப்பு, நேராக வேளச்சேரி வசந்த் & கோ சென்றோம், கடைகுஉள்ளே நுழைந்து 5 நிமிடம் வரை ஒருவரும் வரவில்லை,அவரவர் அவரவர் வேளையில் இருந்தனர், சரி இது எதோ சூப்பர் மார்க்கெட் போல, நமக்கு வேனும்கரத செலேக்ட் பண்ணி சொன்னா குடுதுவிடுவாங்க என்று நெனைச்சு, அப்புறம் ஒருத்தரை கூப்பிட்டு கேட்டால் மேல முதல் மாடி போங்க என்றார்.

இவர்களிடம் போராடி விபரம் கேட்டு பின்னர் வேண்டாம் என்று முடிவு பண்ணி அருகில் உள்ள கடையில் விசாரித்தோம், சின்ன கடை, வாடிக்கையாளர் சேவை நன்றாக இருந்தது அனால் விலை மற்றும் விரும்பிய வகை அங்கு இல்லை, வீட்டிற்கு திரும்புகையில் நாம் ஏன் திநகர் செல்லக்கூடாது என்று யோசித்து வண்டியை திருப்பினோம். போகும்போதே நண்பன் அவனது நண்பர்கள் சமீபத்தில் வாசின் மிஷன் வாங்கினதால் எங்கு வாங்கினார்கள் என்று விசாரித்தான், புது சரவணா ஸ்டோர் என்றுபதில் வந்தது.

நேராக வண்டி அங்கு சென்று நின்றது, பார்க்கிங் செய்ய இருபது ரூபாய் வாங்கினார்கள், கடைக்குஉள்ளே செல்லும்போது முன்னாலேயே ஒரு பத்து பெண்கள் கையில் தட்டை வைத்துக்கொண்டு நின்றுகொண்டு இருந்தனர், யாரையோ எதிர்பார்த்து வரவேற்க நின்றுகொண்டு இருக்கின்றனர் போல. அடுத்த வரிசையிஇல் ஒரு பத்து ஆண்கள் நின்று கொண்டு இருந்தனர், கையில் எந்த எந்த பொருட்கள் எங்கு உள்ளன என்று அட்டை வைத்திருந்தனர், நாங்கள் சென்று அவர்கள் கையிலிருந்து புடுங்காத அளவிற்கு கேட்ட உடன்கொடுத்தனர், ஒருவர் முகத்திலும் சிரிப்பு இல்லை. அப்பவே திரும்பலாம் என்றேன் நண்பனின் நச்சரிப்பால் ஏழாவது மாடி சென்றோம். எப்படி?? லிபிட்க்கு காத்திருந்த கூடத்தில் சென்று ஒரு வழியாய் லிபிட்க்குள் நுழைந்தோம்.

ஏங்கம்மா பெண்களே உங்களுக்கு ரோட்டில் நடக்கும் பொது தெரியாமல் இடிசுட்டாலும் , பேருந்தில் தெரியாமல் மோதினாலும் வரும் கோவம் ஏனுங்க நீங்க shopping செய்யும்போது மட்டும் எந்த நசுங்கு நசுங்கினாலும் வர மாட்டேன் என்கிறது. பாவம் அவர்கள் ...

கடைசியாய் ஏழாவது மாடியில் சென்று விசாரித்தால் அங்கு வாசின் மெசின் எல்லாம் இல்லையாம். கடுப்புடன் நண்பனை பார்க்க அவன் போனை எடுத்து விசாரித்த நண்பனை கடுப்படித்தான், பைக்குக்கு கொடுத்த இருபது ரூபாவை இரண்டு டம்ளர் வாங்கிக்கொண்டு வந்தால் இந்த பக்கம் போ அந்த பக்கம் போ என்று சிலர் விரட்டுகின்றனர். ஒரு வழியாக பில்போட்டுகொண்டு வந்தால் பொருளை பாலிதீன் பேப்பரில் தான் தருவேன் என்று சொல்கின்றனர். வேண்டாம் கையில் எடுத்து செல்கிறோம் என்றாலும் கேட்க்கவில்லை, ஒரு வழியாக அவர்களிடம் சண்டை போட்டுவிட்டு அவர்கள் கொடுத்த பையை அவர்களிடம் கொடுத்துவிட்டு கீழே இறங்க கடைசி மாடியில்பையை கொடுத்து அனுப்பினர். நா பாலிதீன் பை உபயோகப்படுத்துவது இல்லை என்று கூறினாலும் கேட்பதாய் இல்லை. கீழே வரும்போது அந்தபையை வெளியே நின்றுகொண்டு இருந்த ஒரு ஊழியரிடம்கொடுத்துவிட்டு வந்தேன். சரவணா ஸ்டோர் அவர்கள் பங்குக்கு சுற்று சூழலை பேணி காக்கின்றனர். நண்பர்களே இதுதான் சொந்த செலவில் சூனியம் வைப்பது.

எப்படியோ ஒரு வழியா எல்லாம் வாங்கி முடிச்சாச்சு. டீ குடிக்க போலாம் என்று தி நகர் சென்று டம்ளர் வங்கி குடித்திருக்கிறோம் .

மதியம் தோழி வீட்டில் சாப்பாடு. நண்டு மீன் என்று வெளுத்து கட்டினேன். இரவு behind the enemy lines 2 படம்பார்த்தேன், நல்ல படம் ஆனால் முதல் பகுதி போல் இல்லை, திரைக்கதையில் ஒரு வேகம் இருந்தது ஆனால் பரபரப்பு இல்லை.

இதற்க்கு இடையில் சில பல வேலைகளை செய்திருந்ததால் நன்றாக சென்றது வாரக்கடைசி... சென்ற பதிவில் கூறியது போல Fiat punto பற்றி பதிவு எழுத முடியவில்லை காரணம் என்னால் test drive செய்ய முடியவில்லை.

ஏன் இந்த இடைவெளி?

சில காலம் இடைவெளிக்கு பிறகு மறுபடியும் வலையுலகத்தில் நான் ..

ஏன் எதற்கு என்று தெரியாத இடைவெளி, பதிவு எழுதலாம் என்று நினைத்து எழுத துவங்கி முடியாமல் போன சில நாட்கள், எழுதி பாதி வரும்போது சில தடங்கல், எழுதனும் என்ற யோசனையிலேயே சில நாட்கள் என்று பல நாட்கள் கடந்து விட்டது. இன்று கூட எழுத தோன்றவில்லை ஆனாலும் ஏன் மறுபடியும் இன்று எழுத வேண்டும் என்று நினைத்தேன் எழுதுகிறேன்.

கடந்த வாரம் பற்றி எழுதலாமா? என்ன எழுத என்று யோசிக்கையில் இன்று வரை என்ன எழுத் என்று யோசித்து எழுதினால் அரை பக்கம் கூட தாண்டுவதுஇல்லை. எழுத வேண்டும் என்று நினைப்பு மட்டுமே கடைசியாக இருக்கிறது. கடந்த சில மாதங்களாக எதுவுமே மந்தமாகவும் மோசமாகவும் இருக்கின்றது. சிலபல காரணங்களுக்காக தனிமையில் இருந்து விடுதலை கொடுத்து நட்புக்கூட்டுக்குள் புகுந்து செல்ல முயற்சித்தேன், ஆனால் எல்லா முயற்சியும் தோல்வியில் முடியும் போல இருக்கின்றது. எதையும் எதிர்ப்பார்க்காமல் செய்த சில உதவிகள் நமக்கே தர்மசங்கடத்தை கொண்டு வந்து கொடுக்கும்போது மனதை ரணப்படுத்த செய்யும். மீண்டு வர காலமும், மனதும் வழி செய்ய வேண்டும்.

தனிமையில் இருந்த நிம்மதியும் மகிழ்ச்சியும் நட்புக்கூட்டத்தில் இல்லை, சகஜமாய் பழகு என்ற தோழியின் அறவுரையை இன்றாவது கேட்போம் என்று முயற்சித்தேன் ஆனால் இன்னும் சில காலம் நன்கு பழக்கப்பட வேண்டும் போல. சமூகத்தில் சூழ்நிலையோடு ஒன்றி வாழ. அது என்னவோ தெரியவில்லை நான் சமூகத்தில் தனிமையை ரசிக்கும்போது அனைவருக்கும் ஏன் இப்படி இருக்கிறாய் நாங்க எல்லோரும் இருக்கிறோம், ஏன் தனியாக இருக்கிறாய் என்று ஒருபோலி அக்கறையை என் மீது செலுத்த, அதை நம்பி சமூகத்துடன் ஒன்றி செல்லும்போது தெரிகிறது எல்லோரும் ஒரு விதமான போலி நட்புக்கூட்டத்தில் வாழ்ந்து அவர்கள் தனித்தன்மையை, தன் தனிமை சுகத்தை இழந்து தனக்காக மகிழ்ச்சியை சுமந்து அனுபவிக்காமல் எவருக்க்காகவோ வரவழைக்கப்பட்ட மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கின்றனர் என்று.

எனக்காக வாழ்வதை விட நானாகவே வாழ்வது மேலானது என்று தோன்றுகிறது... இனி எனக்காக வாழ்ந்த நான் இனி நானாக வாழலாம் என்று முயற்சி செய்கிறேன்.
இடைவெளி விட்ட நாளில் உடனிருந்து அவ்வப்போது விசாரித்த சில நண்பர்களுக்கு நன்றி முக்கியமாய் யூத்து மாதிரி- பிரேம்குமார் மற்றும் யூத்து கார்த்திக்.

போதுமடா மொக்கை என்று நோந்தவருக்கு இனி நம்ம இன்னிங்க்ஸ் ஆரம்பம்.
இனிக்கு fiat grande punto வெளிவருகிறது. அதை பற்றிய ஒரு கண்ணோட்டம் அடுத்த பதிவில்.
கண்டிப்பாக Honda Jazz and i 20 இரண்டுக்கும் கடும் சவால் விடும் வகையில் இருக்கும்.